... na dornàda: la
vita
(matina)
Smisiàrse...
co 'l primo ciàro
scancèla
le onbrie,
al bàso de 'l sol
in te i òci, udór de èrbe
inbro§àde,
an zavàtol
che 'l sùbia a 'l amór.
Catàrse da rènte
te 'n ségno
de cróse
e insiéme, co 'n dét,
pituràr te 'l sofito
na dornàda
galìva
scarpìda da ortìghe.
(meodì)
Cadéna de
piérle
de sudór, de fadìghe,
su pa 'n trói
balegà da
formìghe,
pareciàr al so nìt
a 'n pitùs,
paràrghe na onbrìa
a
'n bèl fiòc
che 'l sol de 'l meodì
no 'l lo brùse.
Sentirse da
rènte,
seménse da gnént,
dói dèrle pinìde
de àqua de
vènt.
(sera)
Tre fógole dùga:
se inpìza, se stùa,
le
fa scondicùc
co na s-ciànta de luna
te i ran de 'n sanbùc.
Sìe
làver i ricàma
de bàsî la nòt.
Te 'n péz na zivita
la mùra de
onbrìe
le busìe de la vita .
Na canpàna sbatòcia
a pian, da
lontàn.
Tre stéle, rufiàne,
le strùca de òcio
a 'l nóvo
dimàn. |
Màl de staión
Se 'l caro Dante podése tornàr
vivar,
pa far par bén iustìsia a 'l Padretèrno,
al dovarìa tornàr,
da nóvo, a scrìvar
al canto vintisinque de 'l infèrno.
Chél
lógo là, adès no 'l bastarìa
logàrghe drénto chi ne à més in cróse,
e i à vivést de grànda ''magnarìa''
co le prediài de dènte sènsa
ósé.
E par finàl de i canti de 'l infèrno,
no 'l scrivarla mai
pì "Vardàr le stéle''
ma 'n àntro dir al ghe faria da
pèrno,
doprà da chi che à vóde le scarsèle:
''Chi che ròba fa la
roba,
chi laóra fa la gòba ! ''
Fardèl
Fa le pónte spincìche
de cròde e de
crép
che le sbùsa al so ziél
e gnént no lo strìsa,
iùteme
butàr dó
tramìde de silènsi,
desgropàr telarìne,
pontelàr
insògni ...
Ne bàsta na ociàda,
na strénta de man,
galivàr al
dimàn.
Musìna
Te na musìna
fata de créda
ò
semenà, àn par àn,
insògni e sperànse.
lncùi la ò vèrta:
rènto,
sól che busìe
e 'l segarìs de i
àni.
|