Al regàlo pì bèl
I nostri dóghi da
bòce:
canpanón e sasét,
pindol e saltamùsa.
Scondicùc , da
dóveni,
te i bàr de i boscàt,
pa 'l primo bàlo.
Tère
forèste...
din don de canpàne...
an sorìso nóvo...
Fóie che
càsca e che nàs,
folàde fréde de vènt,
siéi vèrti' saréni.
Te
le lame de i to òci,
vècia, se stànpa,
se spècia la nostra
vita:
al regàlo pì bèl.
|
Scarpìe
No se pól:
a 'n olelét da
nìt
cavàrghe al so cantàr,
e la góia de siél
a le
montagne,
smorsàr a la neve
al so silènsio,
stuàr de na
stéla
al slusegàr...
Chéla téla de ràn-c
che te
incadéna,
la é fata de gnént:
la é nìbia, la é vènt,
na scàfa de
nèole
che se néga te 'l mar
e i so sércoi i se sgrànda
i se
§grànda... e i svanpìs.
préga sti anè i!
Pè de mi al é 'n
vódo
che 'l spèta,
pa inpenìrse de ti:
énca i rosegòt de pón
i
scònde ancóra vita.
|