Fogole

Góia de ziél

Seménza da gnént
coèrta de tèra,
ma l'ànema, rènto,
la vive, la bóie,
la pénde radìs
che sbùsa, che dis
la góia che la à
de 'l so ziél.

E st'àlbaro al crés:
al tènp el ghe dónta
an zércol par àn;
i càrga i so ràn,
te dèrle de vénc,
sbrancàde de vènt
e fiéte, pì grànde,
de ziél.

Morsegói de scarpèl:
la scòrza se imùcia
te 'n cantón, là par tèra,
ma l'ànema vive,
spoiàda da i rìz,
te 'n Cristo de lén-c
che slónga i so bràz
a 'l so ziél.

La spiàia de 'l ''fùrsi''

Andé vàtu, tosàt,
tànt de prèsa ?
Cavàl mat sènsa bréne,
i to pàs cór lidiéri
sóra 'l vért de 'l to prà,
e sgrinfàda de vènt
ghe scancèla la onbrìa.
Te ghe òlta la schéna
a na vita baliàna,
pa studiàrte an dimàn
monesin, de bonbàs0.
La staión la é cuslta:
tut an cörer fanóso
te 'n stradón bén galìvo,
co scusàde a i denòci
che 'n fià de ària guarìs.

Po, dimàn, (bèlche dès ?)
rivà stràc e §monà
te la spiàia de 'l "fùrsi''
le to bàleghe cùrte
dontarà lónghe onbrìe
a 'n §olàr de poiàne
sóra prà tuti séchi.
Masteghéa bén le nòt
rumegàr i to insògni
co le àle zoncàde,
sènsa an ciàro de luna
che 'l te §lù§e al to trói
deventà màsa strét,
e no dir: ''Ma parché... ?''

Filastròca par bòce ... e pa i gràndi
(Al mantèl de San Martln)

"Cónteme, nònu, na stòria belòria !''
"Scólteme bén, e inpàra a memòria !''

San Martìn, co 'l so cavàl,
pàsa via par mónti e val;

tut al dì el va de tròt,
al se pòlsa sól de nòt.

Na matìna, de bonóra,
dó da 'l lèt el salta fòra;

el contìnua la so stràda,
ma la é bìsa la dornàda,

fin al ziél el sa da frét,
co 'l te véde an poarét.

San Martln al se visìna,
tira via la mantellna,

la lo pùda sóra a 'n sóc,
e 'l la tàia te dói tòc.

Péna dat an tòc a 'l vècio,
tut al ziél devènta an spècio:

via le nèole, fòra al sol,
e i osèi i ciàpa al §ól.
San Martln co 'l so bòn cor,
contentà 'l à 'l so Signór,

che a sta roba lu al ghe cén:
fa' de 'l bén, pa èr de 'l bén !

Na dèrla de vènt

Parché inganbaràrte
te 'n sògno che 'l lìga,
che 'l zónca le àle
a la to libertà ?

Parché inbriagàrte
de sgrìsoi de stéle,
de làgreme de luna
co 'l saór de le ortìghe ?

Sta usèla sotìla
che spóncia i to bràz,
sta rìs-cia spuncìca
che inbràga i to pas,

te 'l trói de la vita
la é sól na folìsca
che sóla stuàrse
te 'n négro camìn,

na gran telarìna
che invìs-cia pavéie,
s-ciantìs de pa 'n gran fögo
che 'l dura pa 'n gnént'.

svóda sta dèrla de vénc,
pinìda de vènt.