NonoBepi - agosto 2000
Nonobepi, su gentile concessione dell'autore, amico Osvaldo
Noro. Rende omaggio al poeta, cultore del nostro dialetto, al solo
scopo di divulgare quanto fatto e senza nessun scopo di lucro.
Fógole di Osvaldo Noro
Vita rufiàna
Fin da bòcia ò corést su pa 'n
trói riva in dó, par zercàr sènpro al mèio de sta vita
rufiàna.
Tornarle te i me pas par zercàr n' àntra stràda, ma
'l vènt 'l à scancelà le bàleghe lidiére e póc fónde,
e i me pìe
i é de piónbo, e àle de cornàce zigalöne le me ingrùma te 'l ziél
marùc de nèole négre.
Sofìti màsa bàsi i me à sgobà la
schéna, alte tramìde de pensiéri la sèra al fià a le me
góie.
lnbriàgo, sonànbol, ingabarà te 'n sògno, deventà
fùrsi viliàco, spète söl che 'l vènt
pöse sfantàr sto
vìs-cio, libaràr le péne, de§gropàrme le àle par 'n àntro
ziél.
Al muzaról
Quànt bèi chéi filò da rènto na
stàla'. tre bòce che i sènt da na nòna le fòle, cuciàdi par tèra o
te 'n pécol de scàla, e àltri, te 'l fén, che i fa scondaròle
...
"Vegné, bèi bocéte ! Sté bòni 'n fiantìn ! La stòria ve
cónte de 'n òn picenèn ...
De nòt se godéa, sto òn alt dói
spàne, a tuti i so amìghi, de fàrghe matàne;
e po, via pa
'l dì, de sót an fonghét, bén stràc e sfinì, el féa an
pi§olet.
La tèsta par ària al éa st'omenét: tut chél che 'l é
stòrt, par lu 'l èra drét.
An dì che el penséa a i so màti
boréz , va drénto, segùr, te 'n bósc tut de péz.
Par nòt e
par dì camìna ... camìna ... le bàleghe el véde: le é chéle de
prima ! El gira de in tóndo par zènto ... mila àni, po, vècio e
stremì, finis i so afàni. Co tut chél giràr 'l à fat fin an
trói. Sté tènti, bocéte, no tóche énca a vói !
La tèsta par
ària tegnér no se pól; ris-cié de ciapàrve'. ''Te sé 'n muzaról
... ! ''
Stòria . .. belòria
Andé che la Piàve la
òlta a Belùn, te i sas de le gràve fin l'àqua fa fun.
Là
via, te na lama scondésta da càne, andé che le tròte le fa
gran matàne,
co 'l é primavéra, tre s-ciàp de copiéte, de
sàbo de séra le riva là dréte.
Na luna, rufiàna, ghe fa le
manfrìne; dói nèole, lidiére, le fa da coltrìne;
le man le
se strùca co i làver te 'n bàso, i spèra an dimàn mone§in, de
bonbà§o.
Salùte, laóro, zighét de 'n bocéta, an pèrgol de
fiór, na bèla ca§éta ... Ma po, te 'l pì bèl, finàl de sta
cànta lontana da 'l tènp' sti sògni i se sfànta.
Na trèta la
§bù§a al pél de la lama: al fógo che brù§a la stùa, sta
balzàna.
Te i zércoi de àqua che córe de in tóndo, che i
scànpa, i §vanpìs, mi, càte al me mondo.
Par ti... par mi... :le alte cròde
"Su nònu,
ancóra an pàs. Infrànca al to pìe, spòrdeme na man. Là su, andé
che l'àquila de§égna la so iòstra, e 'l vènt te spìziga le
récie e 'l sùga le to làgreme de sàlso, le àlte cròde e i pìc i
ne à sfantà la nìbia, e l'ària s-cèta e fina la vèrde i to
polmói de la pusiéra ...''
'' Dobòta rìve, spèta. Ti,
§ghiràta inborezàda, te zérca sól proàr al saór de na zïma busàda
da 'l vènt. Mi me rànpeghe a piàn: me gòde pudàr na récia a 'l
cor de ste gran crède, senlâr che 'l bàt co 'l me, e po §grinfàr la
ròcia descoèrder, da i sas, le gran radìs de 'l
ziél''.
raccolta antologica di
composizioni in vernacolo premiate o segnalate in vari
concorsi