Fogole

Vita rufiàna

Fin da bòcia ò corést
su pa 'n trói riva in dó,
par zercàr sènpro al mèio
de sta vita rufiàna.

Tornarle te i me pas
par zercàr n' àntra stràda,
ma 'l vènt 'l à scancelà
le bàleghe lidiére e póc fónde,

e i me pìe i é de piónbo,
e àle de cornàce zigalöne
le me ingrùma te 'l ziél
marùc de nèole négre.

Sofìti màsa bàsi
i me à sgobà la schéna,
alte tramìde de pensiéri
la sèra al fià a le me góie.

lnbriàgo, sonànbol,
ingabarà te 'n sògno,
deventà fùrsi viliàco,
spète söl che 'l vènt

pöse sfantàr sto vìs-cio,
libaràr le péne,
de§gropàrme le àle
par 'n àntro ziél.

Al muzaról

Quànt bèi chéi filò da rènto na stàla'.
tre bòce che i sènt da na nòna le fòle,
cuciàdi par tèra o te 'n pécol de scàla,
e àltri, te 'l fén, che i fa scondaròle ...

"Vegné, bèi bocéte !
Sté bòni 'n fiantìn !
La stòria ve cónte
de 'n òn picenèn ...

De nòt se godéa,
sto òn alt dói spàne,
a tuti i so amìghi,
de fàrghe matàne;

e po, via pa 'l dì,
de sót an fonghét,
bén stràc e sfinì,
el féa an pi§olet.

La tèsta par ària
al éa st'omenét:
tut chél che 'l é stòrt,
par lu 'l èra drét.

An dì che el penséa
a i so màti boréz ,
va drénto, segùr,
te 'n bósc tut de péz.

Par nòt e par dì
camìna ... camìna ...
le bàleghe el véde:
le é chéle de prima !
El gira de in tóndo
par zènto ... mila àni,
po, vècio e stremì,
finis i so afàni.
Co tut chél giràr
'l à fat fin an trói.
Sté tènti, bocéte,
no tóche énca a vói !

La tèsta par ària
tegnér no se pól;
ris-cié de ciapàrve'.
''Te sé 'n muzaról ... ! ''

Stòria . .. belòria

Andé che la Piàve
la òlta a Belùn,
te i sas de le gràve
fin l'àqua fa fun.

Là via, te na lama
scondésta da càne,
andé che le tròte
le fa gran matàne,

co 'l é primavéra,
tre s-ciàp de copiéte,
de sàbo de séra
le riva là dréte.

Na luna, rufiàna,
ghe fa le manfrìne;
dói nèole, lidiére,
le fa da coltrìne;

le man le se strùca
co i làver te 'n bàso,
i spèra an dimàn
mone§in, de bonbà§o.

Salùte, laóro,
zighét de 'n bocéta,
an pèrgol de fiór,
na bèla ca§éta ...
Ma po, te 'l pì bèl,
finàl de sta cànta
lontana da 'l tènp'
sti sògni i se sfànta.

Na trèta la §bù§a
al pél de la lama:
al fógo che brù§a
la stùa, sta balzàna.

Te i zércoi de àqua
che córe de in tóndo,
che i scànpa, i §vanpìs,
mi, càte al me mondo.

Par ti... par mi... :le alte cròde

"Su nònu, ancóra an pàs.
Infrànca al to pìe,
spòrdeme na man.
Là su, andé che l'àquila
de§égna la so iòstra,
e 'l vènt te spìziga le récie
e 'l sùga le to làgreme de sàlso,
le àlte cròde e i pìc
i ne à sfantà la nìbia,
e l'ària s-cèta e fina
la vèrde i to polmói
de la pusiéra ...''

'' Dobòta rìve, spèta.
Ti, §ghiràta inborezàda,
te zérca sól proàr
al saór de na zïma
busàda da 'l vènt.
Mi me rànpeghe a piàn:
me gòde pudàr na récia
a 'l cor de ste gran crède,
senlâr che 'l bàt co 'l me,
e po §grinfàr la ròcia
descoèrder, da i sas,
le gran radìs de 'l ziél''.