Dròga, parché ?
Vìditu?
Parfìn i
oselét
brincàdi te 'n ròcol
i próa scanpàr...
Parfìn na
pavéia,
le àle bru§àde,
la vàrda al so ziél...
E l'àqua de
véna,
pì pura, pì s-cèta,
la zérca al so mar...
E ti parché
no?
No sta zercàr te 'l vènt
paròle a consolàrte...
No
dimandàr a 'l mar
na làgrema par piànder...
Sól che rènto
de ti te catarà le stéle. |
A 'n amìgo crodaròl
Te te godéa molàr
le
còrde te le crède...
e morsegàr la ròcia
co i ciòdi de i
scarpói;
inbriagàrte de i silènzi
sgrinfàdi da le ciàcole
de 'l
vènt te i canalói...
Te te godéa proàr
fin bas, te l'ànena,
i
sgrisói de 'l ris-cio;
rivàr contènt là su,
andé che ziél e ième
i se ciól par man ...
sentìrte a rènte a Dio.
Par söra an
crép
che 'l à sbregà al to tènp,
al vènt tontóna
na còrda a
pencolón.
La gran montàgna
la é stàda la to césa,
al pìc pì
alt
'l à fat da canpanìl.
Te chél altàr
de stéle alpine
biànche,
el à fat al fiór
an rododéndro rós.Armonizzata per coro
polifonico dai
maestri Joseph Fagherazzi e Rizieri
Barattin
|