I doì sórs
("Parafrasi
Medioevale")
An sórs de la âità, tut lùstro e san,
el va par dó
tre dì te la canpàgna:
a cala 'l e'invidà da 'n so darmàn,
ciapàr le
àrie sane de montàgna;
'l é bèl pasù, usà magnàr da bòn:
formài,
butlro, struto e fin osèi . . .
Al é tut lis e tóndo fa 'n balón !
Chél altro, che 'l magnéa bén póc asèi,
el féa pecà, tant séc
fa 'n bacalà.
Pasàdi dó tre dì de vita "magra''
ghe tóca, dès, a
chél de la sità
olér 'l amigo a far an fìà de sagra.
Par sóra de
na tèla co tovàia
ghe n'é 'n salame co 'l butlro a ri,
na àla de
dindiòt e na fortàia,
e fruta e dóls . . . po énca formài
schiz.
Co 'n grun de fan i é pronti pa magnàr;
al stòmego,
parfìn, par dir: "Parbìo !",
co i sént da rènte lóri an sgnaolàr
che
i, deve asàr tut là chél bén de Dio.
lntant che i cór, co 'l póc de
fìà che gnén,
al sórs music a chél de la sità:
"Sta qua ti pura a
gòderte i to bén.
Mi magne scòrse, e gòde libertà !"
Moràl bén
ciàra: chi cura la so pèl
el cura no na casa, ma 'n castèl.
|
Al pegorèr e la féda
(Imitazione)
A 'n pegorèr che 'l èra drio tosàrla,
ghe
dis na féda: "Véde fin le stéle!
La lana 'n fìà pl su te dée
taiàrla.
Se ti te ól catàr le me budèle,
le sta pi dó. No fàrme
pl strusiàr!"
lnpàra bén a far al to laóro,
no sta stufàrte mai de
inparàr
e no sta mai misiàr al biànc co 'l mòro. |