La bólp e 'l béc
(da ''VULPIS ET CAPER" = IV/l9)

Na bólp la é cascàda dó te 'n pós.
zigàr, de là, da bèn no la podéa,
si no '1 so pél al deventéa pi rés
pat le legnàde che no la serchéa.

Fortuna ól che intant che la beéa,
an vècio béc e1 pasa par la strada:
"Pa tornàr su me ocór na bòna idéa",
cusi sta bólp la taca na cantàda.

"Comàre méa parché te te la canta?"
"Conpàre, tàsi, mi qua dó ò catà
de l'àqua cusì frésca e bòna e tanta,
che fin i mort i torna ciapàr fìà.

Se te ghen ól da bere, ghe n'é 'ncora;
te n'àse 'n cin paràrte via la séi",
ma 'l póre béc, a no pensàrghe sóra
rivà dó bas, de st'àqua no 'l ghen bei.

La bólp intànt, montàda su pa i còr,
rivàda su, la va par la so strada;
a 'l maturlón ghe festa 'l baticór
parché no 'l à capì la canaiàda.

Co i òmi furbi pèrde sicurésa,
a i altri i fa pagàr la so salvésa. 		La bólp e 'l lóf
(da ''VULPIS ET LUPUS'' = IV/9)
versione più nota dell'originale

Na bólp la é finida dó te 'n pós.
sigàr, de là da bòn no la podéa,
si no'l so pel al deventéa pi rós
iar le legnàde che no la zerchéa.

Fortuna él che intant che la beéa,
an vècio lóf el pasa par la strada:
"Pa tornàr su me ocór na bòna idéa",
cusì sta bólp la taca na cantàda.

"Ma àtu che? Parché sétu conténta?"
"Conpàre tàsi, mi, qua dó, ò catà,
de rènto na caliéra da poènta,
an gran tesòro, pròpi da pasià . . .

Ma 'l péla masa e mi no so, parbìa,
tiràrlo su de sóra da sto pós.
Se te me iutarà menàrlo via,
farón an tant par òn: de pi no pòs!

Su, mónta te la sécia che te véde,
e gnén qua dé a dàrme 'n fìà na man!"
A chéla furba al poregràmo 'l créde:
"No dovarìe vegnérme nisùn dan . . . !"

E lu 'l va dó . . . e l'altra torna su . . .
Co i se véde te 'l muso a mèda strada,
la bólp ghe dis.. "Te sé al me bijù!" . . . .
. . . e 'l póre lóf capìs la canaiàda.

Fidàrse de chéi altri no 'l é san:
Lóri i se gòde . . . e ti te paga 'l dan.
I difèti de la dènt
(da ''DE VITIIS HOMINUM'' = IV/l0)

Ste fiàbe ròbe iùste le diséa.
I nostri vèci, a chi no capiséa
i gran difèti de i òmi e le so bòrie?
i ghe contéa ste bèle, strànbe storie.

Te 'n chéste féa de tut i animài:
cornàce, córf, e bise co i ociài;
po can e gat, e pite e pantegàne,
e cóce e féde, vache, tòr e rane.

Sta òlta qua no 'l parla an animài,
na bisa òrba an mus, an bèl cavàl:
se cónta de i difèti de la dènt
che, de sta récia, póc asèi ghe sént.

Po, varda caso, chéi che avón niàltri,
i ne par gnént speciàdi a chéi de i altri;
e nisùn òn, par quànt che 'l sie beést,
el ricognós de avérghen pién an sést.

........

Dové savér che Giòve, de i dèi pare,
co nas an òn, sansèr co la comàre,
ghe liga déi bèi sést a le so spale,
co tute le busìe, magàgne e . . . bale.

An sést da càrga, co i difèti sói,
lo mét da drlo, e 'l altro de chéi dói,
asèi pì cèc, che 'l péla squàsi gnént,
davànti . , . 'l à i difèti de la dènt.

Cusì noi vedón bén, qua par davànti,
i difèti de i altri, e tuti quanti.
l nostri, che i é na dèrla piéna,
se i véde póc parché i é drio la schéna. 		La barba de le cóce
(da ''DE CAPREIS BARBATIS'' = IV/16)

An dì le cóce le taca sbaregàr;
a Giòve tute lóre ghe dimànda:
"An fìà de barba te ne déve dar !"
e lu, pa farle tàser, ghe la manda:

Ghe dis i béc: "Cusì sión bèlche friti!
Ste cóce, dès, 'n cin masa ne soméia!
Parché cavàrghe a i òmi i so diriti?
Faróne come . . . a farse na faméia . . . ?"

Al póre Giòve, co lóri bén d'acòrdo
ghe manda dir: "No sté vardàr la scorsa!
A chél rognàr no pòse fat da sórdo !
A far an òn, ghe rèsta la so fórsa!"

Sta storia manda a dir,
a chi che 'l ól capir:
no basta aver la tònega,
par èser frate o mónega.


*  Fedro * Grazie * Comunità * Perera *  Introduzione *  Al  can * An  leon * Le   rane *
* Al spècio * La bolp *  Esòpo * La  bisa *  Al  tòr * Al  mus * I doi  sors *  Noro Home *

website by nonobepi 1998 - 2006 - Tutto "fai da me".... o quasi :-)