O l'êa partîo sensa 'na palanca,
l'êa zâ trent'anni, fòrse anche ciù.
O l'aveiva lotòu pe mette i dinæ a-a banca
e poèisene un giorno vegnî in zù
e fâse a palasinn-a e o giardinetto,
co-o ranpicante, co-a cantinn-a e o vin,
a branda atacâ a-i èrboi, a ûzo létto,
pe dâghe 'na schenâ séia e matin.
Ma o figgio o ghe dixeiva: «No ghe pensâ
a Zena, cöse ti ghe veu tornâ?!»
Ma se ghe penso alôa mi veddo o mâ,
veddo i mæ monti, a ciassa da Nonçiâ,
riveddo o Righi e me s'astrenze o cheu,
veddo a lanterna, a cava, lazù o Meu...
Riveddo a-a séia Zena iluminâ,
veddo là a Fôxe e sento franze o mâ
e alôa mi penso ancon de ritornâ
a pösâ e òsse dôve ò mæ madonâ.
E l'êa pasòu do tenpo, fòrse tròppo,
o figgio o l'inscisteiva: «Stemmo ben,
dôve ti veu andâ, papà?.. pensiêmo dòppo,
o viâgio, o mâ, t'ê vêgio, no conven!».
«Oh no, oh no! me sento ancon in ganba,
son stùffo e no ne pòsso pròpio ciù,
son stanco de sentî señor caramba,
mi véuggio ritornâmene ancon in zù...
Ti t'ê nasciûo e t'æ parlòu spagnòllo,
mi son nasciûo zeneize e... no me mòllo!».
Ma se ghe penso alôa mi veddo o mâ,
veddo i mæ monti, a ciassa da Nonçiâ,
riveddo o Righi e me s'astrenze o cheu,
veddo a lanterna, a cava, lazù o Meu...
Riveddo a-a séia Zena iluminâ,
veddo là a Fôxe e sento franze o mâ
e alôa mi penso ancon de ritornâ
a pösâ e òsse dôve ò mæ madonâ.
E sensa tante cöse o l'é partîo
e a Zena o gh'à formòu torna o so nîo.
- Lis le teste original
Chanson des émigrants ligures Mais si j'y pense
Il était parti sans un sou,
Il y avait déjà trente ans, peut-être encore plus.
il avait lutté pour mettre de l'argent à la banque
afin de pouvoir un jour revenir au pays
et construire une maisonnette et le jardin,
avec le grimpant, avec une cave pleine de vin,
un hamac attaché aux arbres, comme lit,
pour se reposer soir et matin.
Mais son fils lui disait: «Ne pense pas
à Gênes pourquoi veux-tu y retourner?!»
Mais quand j'y pense, alors je vois la mer,
je vois mes montagnes, places de la Nunziata,
je revois Righi et mon cœur se serre,
je revois le phare, la carrière, là-bas le Môle...
Je revois le soir Gênes illuminée,
je vois là la Foce et j'entends la mer se briser
alors je pense encore y retourner
pour y être enterré près de ma grand-mère.
Il en était passé du temps, sans doute trop,
le fils insistait: «Nous sommes bien,
où veux-tu aller, papa?.. nous y penserons plus tard,
le voyage, la mer, tu es âgé, ça ne va pas!».
«Oh non, oh non! je me sens encore alerte,
je suis excédé et vraiment je n'en peux plus,
je suis fatigué d'entendre señor caramba,
je veux revenir encore en arrière...
Tu es né et as parlé espagnol,
moi je suis né génois et... je ne cèderai pas!».
Mais quand j’y pense, alors je vois la mer,
je vois mes montagnes, places de la Nunziata,
je revois Righi et mon cœur se serre,
je revois le phare, la carrière, là-bas le Môle...
Je revois le soir Gênes illuminée,
je vois là l’embouchure et j'entends la mer se briser
alors je pense encore y retourner
pour y être enterré près de ma grand-mère.
Et avec peu de choses il est partit
et à Gênes il y a construit de nouveau son nid.
- Version de Mario Cappello
♫ Écoute (touche sinistre souris) ou Décharge (touche droite, sauve objet) Ma se ghe penso:
Clique ici