Nunc de confessione Catharorum
dicendum est, quae et qualis sit, et quando faciunt ea, et quibus confitentur.
Confessio eorum fit hoc modo: "Ego sum hic coram deo et vobis ad faciendum
confessionem et ponendum me in culpam de omnibus peccatis meis quae
sunt in me usque modo, et ad recipiendum de omnibus veniam a deo et
a vobis". Fit etiam ista confessio coram omnibus et publice qui sunt
ibi congregati, ubi multotiens sunt centum vel plures viri et mulieres
Cathari et credentes eorum. Et dictam confssionem facit unusquisque
eorum quando recepit supradictam manus impositionem; et eam facit principaliter
paelato eorum tenenti codicem evangeliorum vel totius novi testamenti
ante pectus suum, qui, facta absolutione, ponit librum super caput eius,
et alii Cathari qui adsunt manum dextram, incipientes consequenter suas
orationes.
Quando autem quis eorum cadit in peccatum carnis, vel in aliud quod
sit secundum opinionem eorum mortale, post receptam manus impositionem,
oportet eum confiteri illud peccatum tantum et non alia, et recipere
iterum manus impositionem secreto a praelato suo et ab uno alio ad minus
cum eo.
Item de venialibus fit confessio hoc modo. Unus pro omnibus, loquens
alta voce, omnibus inclinatis in terra coram praelato tenente librum
ante pectus suum, dicit: "Nos venimus coram deo et vobis ad confitendum
peccata nostra quia multum peccavimus in verbo, opere, in visione et
cogitatione" et cetera huiusmodi. Unde apparet manifeste quod omnes
Cathari sine confessione moriuntur in peccatis suis. Et hoc modo confitentur
semel in mense si commode possunt.
Nunc dicendum est si Cathari faciunt opera sua pro satisfactione peccatorum
quae, priusquam profiterentur haeresim, commiserunt. Ad quod dico quod
non, licet ignorantibus fortasse hoc mirabile videatur. Nam frequenter
orant et ieiunant et abstinent se omni tempore a carnibus, ovis et caseo,
que omnia videntur esse satisfactoria pro peccatis eorum et de quibus
ipsi saepe inaniter gloriantur. Sed est in eis triplex error qui facit
dicta opera non esse satisfactoria. Primus est quod culpa et poena dimittur
totalite per suam manum imposizionem et orationem, vel per orationem
tantum iuxta Albanenses sicut supra dictus est. Secundum est quod deus
nemini infert poenam purgatioriam, quam penitus esse negant, neque temporalem
quam a diabolo inferri putant in hac vita. Hinc etiam dicendum est quod
praedicta opera non iniungunur eis com fiunt Cathari in paenitentiam
sive in re missionem peccatorum suorum. Tertius est quod tenetur quilibet
necessario facere illa opera tamquam praecepta dei. Ita puer X annorum
qui nunquam ullum omnino peccatum mortale commiserat antequam fieret
Catharus, sicut senex qui nunquam a peccato cessavit. Non enim gravius
puniretur aliquis Catharus apud eos si biberet toxicum volens se occidere,
quam si pro morte vitanda comederet pullum de consilio medicinae vel
in antiquo alio casu necessitate, nec etiam in futuro gravius punietur
secundum eos. Idem etiam dicunt de matrimonio sicut supra ostensum est.
Item eleemosynas paucas aut nullas faciunt, nullas extraneis nisi forte
propter scandalum vicinorum suorum vitandum et ut honorificentur ab
eis, paucas suis pauperibus. Et est triplex ratio. Quarum prima est
quia non sperant habere inde maiorem gloriam in futuro, nec suorum veniam
peccatorum. Secundum est quia omnes fere sunt avarissimi et tenaces,
et est causa quia pauperes eorum, qui tempore persecutionis non habent
victui necessaria vel ea quibus possint restaurare suis receptatoribus
res et domos, quae pro eis destruuntur, vix possunt invenire aliquem
qui velit eos tunc recipere, sed divites Cathari multos inveniunt. Quare
quilibet eorum si potest divitias sibi congregat et conservat.
Praeterea non est paetermittendum de oratione eorum quando ipsi putant
eam necessario dicendam et maxime quando sumunt cibum vel potum. Siquidem
multi ex eis in suis infirmitatibus dixerunt aliquando eis, qui ministrabant
eis, quod ipsi non ponerent aliquid cibi vel potus in os eorum si illi
infirmi non possent dicere "Pater noster! Ad minus, unde verisimile
est quod multi ex eis occiderunt seipsos hoc modo.
Ex praemissis itaque apparet apertissime quod Cathari nullam paenitentiam
faciunt, maxime cum habeant contritionem de peccatis, nec ea confiteantur,
nec pro satisfaciant, quamvis multum se affligant et quod rpo suis erroribus
in aeternum gravissime punientur.
Nunc dicendum est de quarto et ultimo sacramento Catharorum, scilicet
de ordine. Et primo quot ordines habent; secundo de nominibus eorum;
tertio de officio cuiusque ordinis; quarto et quinto a quibus et quomodo
fiunt. Ultimo additur quot et ubi sunt ecclesiae Catharorum.
De ordinibus Catharorum et officiis
eorum
Ordines Catharorum sunt quatuor. Ille est in primo et maximo ordine
constitutus vocatur episcopus. Ille qui in secundo, filius maior. Ille
qui in tertio, filius minor. Et qui in quarto et ultimo, dicitur diaconus.
Ceteri qui sunt inter eos sine ordinibus vocantur Christiani et Christianae.
De officiis episcoporum
Officium episcopi est tenere semper prioratum in omnibus quae faciunt,
scilicet in impositione manus, in fractione panis et incipiendo oratione.
Idem servat filius maior absente episcopo; similiter facit filius minor
absente episcopo et filio maiore. Praeterea isti duo filii simul vel
separatim discurrunt visitando Catharos et Catharas omnes qui sunt sub
episcopo et omnes tenetur obedire eis. Similiter in omnibus servant
et faciunt diacones unusquisque in suis subditis absentibus episcopo
et filiis. Et est notandum quod episcopi et filii habent in singulis
civitatibus, maxime in quibus morantur Cathari, singulos diacones.
De officio diaconorum
Item officium diaconorum est audire confessionem peccatorum venialium
a subditis suis quae fit semel in mense de qua supra dictum est, et
facere eis absolutionem iniungendo eis tribus diebus ieiunum sive centum
inclinationes flexis genibus; et appellatur istud servitium, ut ita
loquar, caregare servitium.
Quomodo ordinatur episcopus
Fiunt vero ordines praedictt ab episcopo et etiam a filiis de licentia
episcopi. Ordinatio autem episcopi consueverant fieri in hunc modum.
Mortuo episcopo filius minor ordinabat filium maiorer in episcopum,
qui postea filium minorem in maiorem filium. Postea eligitur filius
minor ab omnibus praelatis et subditis qui sunt congregati ubi fit dicta
electio, et ab episcopo in minorem filium ordinatur. Et haec ordinatio
filii minoris non est mutata inter eos. Illa vero quae supra dicitur
de episcopo mutata est ab omnibus Catharis morantibus citra mare, dicentibus
quod per talem ordinationem videtur quod filius instituat patrem, quod
satis apparet incongruum. Unde fit modo aliter in hac forma, scilicet
quod epicopus ante mortem suam ordinat filium maiorem in episcopum,
altero istorum mortuo, filius minor efficitur filius maior et episcopus
eadem die. Et ita fere quaelibet ecclesia Catharorum habet duos episcopos.
Inde Iohannes de Lugio qui est unus ex illis taliter ordinatis, semper
describit se in epistolis suis sic: "Iohannes dei gratia filius maior
et ordinatus episcopus" et cetera.
Veruntamen utraque ordinatio est reprehensibilis manifeste, quia nec
unquam filius carnalis suum instituit genitorem et nusquam legitur quod
una et eadem ecclesia habuit eodem tempore duos episcopos, sicut nec
una mulier duos legitimos viros.
Modus ordinandi
Fiunt autem omnes ordines supradicti cum impositione manus, et attribuitur
illa gratia, scilicet conferendi ordines memoratos et dandi spiritum
sanctum, soli episcopo eorum vel cuilibet eorum qui est prior vel auctor
in tenendo librum Novi testamenti super caput illius cui imponitur manus.
Indietro
|