Corsi di Neogreco a Napoli
Informazioni e materiale didattico sul sito di:
Prova di testo bilingue italiano-neogreco SMIRNE PRIMA DELLA CATASTROFE I nostri primi giorni a Smirne erano pieni d'allegria e commozione. Giravamo qui e là come turisti e riempivamo gli occhi e la nostra anima di nuovi spettacoli e nuove sensazioni, con l'insaziabile predisposizione che ha qualcuno per il nuovo, per il fugace ed il temporaneo. La grande città con case sconosciute, con persone sconosciute, lo sconosciuto tracciato stradale, le sconosciute meraviglie, ci tratteneva con continua eccitazione. Ad Aidini conoscevi ognuno con il suo nome, i suoi problemi, sapevi dove andava, quando usciva ad una determinata ora, cosa diceva quando s
Qui, il nuovo libro, con le immagini viventi, non finiva facilmente e le domande erano molte, ed i rebus richiedevano qualche soluzione, anche se fantastica.
Non ci conoscevano qui molte persone, e neanche noi le conoscevamo, e così sentivamo tanto liberi.
Il Quai, il Paralleli, la Bellavista, i Verkanedes, le Grandi Taverne, il Boulvard-Alioti, il Koules, la Trasa, l'Aghia Fotinì, l'Aghia Caterina, i vaporetti di Cordeliòn, il Tram del Lungomare trainato da cavalli, i locali pieni di gente allegra, i venditori di gelsomini, le arachidi, i musicisti di Costantinopoli con i santuri, le donne esuberanti, tutto somigliava ad un gioco colorato fatto d'allegri nastri sventolanti che intrecciavano un gioioso "γαϊτανάκι" (ballo della cordella).
Ed in questa cornice colorata noi seguivamo la mamma che entrava ed usciva dai negozi, per comprare grandi e piccoli pacchetti regalo, con la gioia del superfluo.
Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν
(Didò Sotiriou, I morti aspettano).
Η Σμύρνη πριν από την καταστροφή
Οι πρώτες μέρες μας στη Σμύρνη είχαν κέφι και συγκινήσεις. Γυρίζαμε εδώ κι εκεί σαν περιηγητές και γεμίζαμε τα μάτια και την ψυχή μας νέα θεάματα, και νέες εντυπώσεις, με την άπληστη διάθεση που έχει κανείς για το καινούριο, το φευγαλέο και το προσωρινό. Η μεγάλη πολιτεία με τα άγνωστα σπίτια, τον άγνωστο κόσμο, την άγνωστη ρυμοτομία, τις άγνωστες εκπλήξεις, μας κρατούσε σε συνεχή έξαψη. Στο Αϊντίνι ήξερες τον καθένα με το όνομά του και το προβλήματά του. Ήξερες πού πηγαίνει, όταν βγαίνει την τάδε ώρα, τι λέει όταν συναντιέται μ
'έναν άλλον, πού και πώς διασκεδάζει, γιατί τρέχει και ιδρωκοπάει, γιατί πανδρεύεται, και από τι πεθαίνει.Εδώ, το καινούριο βιβλίο με τις ζωηρές εικόνες δεν τελείωνε εύκολα και τα ερωτηματικά ήταν πολλά κι οι γρίφοι σου ζητούσανε μια κάποια λύση, έστω και φανταστική. Δε μας ξέρανε εδώ πολλοί άνθπωποι και δεν τους ξέραμε ούτε εμείς, κι έτσι νοιώθαμε τόση ελευθερία.
Το Και, το Παραλλέλι, η Μπελλαβίστα, οι Βερχανέδες, οι Μεγάλες Ταβέρνες, το Μπουλβάρ-Αλιότι, ο Κουλές, τα Τράσα, η Άγια-Φωτεινή, η Άγια Κατερίνα, τα Βαποράκια του Κορδελιού, το τραμ της προκυμαίας που το σέρναν άλογα, τα κατάμεστα με εύθυμο κόσμο κέντρα, οι πουλητάδες των γιασεμιών, τα μονά-ζυγά φιστίκια, τα "Πολιτάκια
" με τα σαντούρια, οι πεταχτές γυναίκες, όλα, έμοιαζαν σαν εύθυμες, χτυπητές κορδέλες, που έπλεκα· ένα χαρωπό γαϊτανάκι. Και μέσα σ'αυτά η μιτέρα να μπαινοβγαίνει μαζί μας στά καταστήματα και ν'αγοράζει τη χαρά του περιττού μέσα σε μεγάλα και μικρά πακέτα.Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν
Leggi anche l'articolo "Salonicco: i fantasmi della capitale meticcia" da "La Repubblica" del 12 marzo 2006