Bollezzumme!
Lettiatùa da giornâ d'ancheu
 
 
A chinòlla
(Alessandro Guasoni)
       Staggo chì assettòu in sciâ chinòlla e ammïo e stelle che passa. I primmi tempi, i mæ pænti vegnìvan chì de sotta pe çercâ à desventegâme da-o continuâ.
   - Cöse ti ghe stæ à fâ lì in çimma, con tutto o travaggio ch'o t'aspëta inti campi? Te vegnisse un pò de ben, chinn-a zù de lì, pelandron!
   Ëa zà deçiso à no dâ a mente à nisciun, poeivan dî quello che voeivan.
   E passava i giorni; a donnetta ch'a ne vegniva à portâ da mangiâ in nomme da caitæ, a çercava lê ascì à convìnçime à vegnî zù.
   Unna vòtta che no gh'ëa nisciun à ammiâ, a s'è finn-a descoerta o sen, asquæxi comme in desdäxo.
   - Se ti chinesci zù, no t'ammanchieiva ninte.
   E mi à domandâme cös'ò mai accapïo de sta vitta, e amannaman l'è vëa che faieiva mëgio à lasciâ perde e fâ comme fa tutti i ätri: ô sò comm'o l'è döçe l'abbrasso de'nna dònna, a sciamma ch'a sccioisce da-a seu carne...
    Un giorno pòi mæ fræ o m'è vegnùo à dî che nòstra moæ a l'ëa mòuta; o l'ëa chì de sotta e o me parlava sensa ammiâme in cäa. Pe lê, pe tutto o mondo, mi son un ch'o sghinda de fronte a-i seu dovei, un ch'o l'asconde a seu poïa sott'à un fäso agrecco... e se gh'aissan raxon? Mæ fræ o l'è spaio into deserto de çenie, co-a voxe ch'a scentava sotta 'n çê rosso.
    Vant'ëi gh'è stæto o mortöio de mæ moæ: me pâ d'avei sentïo, into seunno, de dònne che cianzeiva da-a lonxi e a proçescion chi passava.
    D'inte l'ænn-a do deserto, ch'a l'è travaggiâ da-o vento, sciòrte feua comme unna gran cäa de prìa, co-i euggi veui: somma da sciollaia do mondo, quelli euggi no véddan ninte e pâ ch'ammïan.
    I mæ giorni en bollæ de vento e campann-e e nint'ätro, d'in çimma a-a chinòlla.
Staneutte me so'assunnòu do diäo, ch'o me spuava inta cäa e o me dïva:
    - Orgheuggio, o l'è o teu nomme! Satan, inta glöia do Pareiso, o l'ëa stæto meno superbio che ti. Ve ô chì, l'òmmo pioso, o ciù cäo a-o Segnô! Finn-a mi, chi son o diäo, ghe batto a pùa e son ciù compascioneive che lê!
    Maniman o l'à raxon; cöse ghe staggo à fâ chì in çimma?
Se chinn-o zù, pòsso a-o manco anâ à cianze in sciâ tomba de mæ moae.
    O tron o s'arrubattava in scî crestalli do çê. Ò diäo, bonellan de 'n diäo, che in desdäxo ti m'æ misso à cammin! Se ti te gh'arraggi, veu dî che t'ò fæto un despëto. No te stâ à allagnâ pe mi; peu dâse ascì che meuo doman e saiò o teu scciavo in sempiterno, ma appreuvo à de raxoin che ti no peu manco arrivâ à accapî, co-o teu çervello da præve mancòu, ch'o conosce söo che o peccòu, a virtù, l'inferno, o pareiso...
    No ô fasso pe-o Segnô, ô fasso pe mi.
    No ô fasso pe mi, ô fasso de zà che gh'è unna lëze eterna, ch'a veu che ghe segge de longo quarchidun ch'o fa un passo ciù avanti che i ätri, ch'o veu anâ donde i ciù tanti no peuan arrivâ. Sensa sto quarchidun, no gh'è ninte chi à senso, ninte veu ciù dî ninte: nì a vitta, nì l'amô, e nì a bellessa do mondo. Solo chi sa mette in sempiterno do cammin tra lê e tutti i ätri o fa nasce o sô tutte e mattin e o fa vëa quella lëze, chi n'à misso à tutti into cheu unna chinòlla, pægia de sta chì, tanto che ciaschidun - in bon ponto - o se ghe pòsse arrampinâ de d'äto e assettâseghe e ammiâ e stelle che passa. 
 
Töa do contegnùo