Ma-mi
Co, via pa 'l dì,
me sènte inià,
tuà e me pàr che
gnént no me ride,
me §gòbe dó scoltàr
le cante de l’aqua
de róia che fa comarò
co i sas de le gràve,
me cùce dó §gionfàrme
i polmói tosegàdi
co 'l fià de l’erba
péna móia de bròja,
me fèrme §nasàr
i mìli udòri de 'l bósc
che, co àle lidiére,
i me inpiéna l’ànema.
Po, co 'l sol el va dó
drìo le véte de fógo,
méne fòra al me "ma-mi"
inbriagàrse de stéle.
Se sfànta i silènzi,
tórna cantàr vilòte
Jmentegàde e tórna far
fiór le me vèrte lontane.
|
Orìe
Orìe tornàr bocéta par:
córerghe drìo co i òci
a marùc de nèole bianche
e volànde coloràde
spentonàde da 'l vènt;
vardàr de pién òci
le zìme de le cròde
§grinfàr al so ziél,
na véna de àqua
che cór a 'l so mar,
la nòt che se s-ciàra
co 'l feràl de la luna.
Orìe tornàr bocéta par:
sentìrme ancóra bùtol
che 'l pénde a fiorir
pa 'l §ól de na àva
rivàda a ciuciàr
la ióza pì dólza
scondésta te l’ànema,
pa 'n §ól de pavéia
pudàda a polsàr ...
parón de mìli insògni
co àle grànde, podér noàr
te 'n mar tut de stéle.
|
- febbraio 2007 