Ìbam fòrte
vià | sacrà, | sicùt
meus èst mos,
nèscio quìd meditàns
| nugàrum, tòtus in ìllis:
àccurrìt
quidàm | notùs mihi nòmine
tàntum
àrreptàque
manù | "Quid agìs,
dulcìssime rèrum?"
"suàviter, ùt
nunc èst," | inquam
"Ęt cupio
òmnia quaè vis."
Cum àdsectàretùr,
| "numquìd vis?" òccupo.
At ìlle
"Nòris nòs"
inquìt; | "doctì
sumus." Hìc ego "Plùris
hòc" inquàm
"mihi erìs."
| Miserè discèdere quaèrens
ìre
modo òcius, ìnterdùm
| consìstere,
in àurem
dìcere nèscio quìd
| puerò, | cum sùdor
ad ìmos
mànarèt talòs. |
"O tè, Bolàne, cerèbri
fèlicem"
àiebàm | tacitùs,
| cum quìdlibet ìlle
gàrrirèt, vicòs,
| urbèm laudàret. Ut ìlli
nìl respòndebàm,
| "Miserè cupis" ìnquit
"abìre:
iàmdudùm videò;
| sed nìl agis: ùsque
tenèbo;
pèrsequar. Hìnc
quo nùnc | iter èst
tibi?" "Nìl opus èst
te
cìrcumagì:
quendàm | volo vìsere nòn
tibi nòtum;
tràns Tiberìm
longè | cubat ìs prope
Caèsaris hòrtos."
"Nìl habeò
quod agam èt |
non sùm piger: ùsque sequàr
te."
Dèmitto
àuriculàs, | ut
inìquae mèntis asèllus,
cùm graviùs
dorsò | subiìt onus. Ìncipit
ìlle:
"Sì bene mè
novì, | non Vìscum plùris
amìcum,
nòn Variùm
faciès; | nam quìs me
scrìbere plùris
àut
citiùs | possìt versùs?
| Quis mèmbra movère
mòllius? Ìnvideàt
| quod et Hèrmogenès,
ego cànto."
Ìnterpèllandì
| locus hìc erat "èst
tibi màter,
cògnatì, quis
tè | salvò est
opus?" "Hàud mihi quìsquam.
Òmnis
cònposuì." | "Felìces:
nùnc ego rèsto.
Cònfice; nàmque
instàt | fatùm
mihi trìste, Sabèlla
quòd puerò
cecinìt | divìna mòta
anus ùrna:
"Hùnc neque dìra
venèna | nec hòsticus àuferet
ènsis
nèc laterùm
dolor àut | tussìs nec
tàrda podàgra:
gàrrulus hùnc
quandò | consùmet cùmque:
loquàces,
sì sapiàt, vitèt,
| simul àtque adolèverit
aètas."
Vèntum erat
àd Vestaè, | quartà
iam pàrte dièi
praèterita,
èt casù | tum rèspondère
vadàto
dèbebàt, quod
nì | fecìsset, pèrdere
lìtem.
"Sì me
amàs," inquìt | "paulum
hìc ades." "Ìntereàm,
si
àut
valeò stare àut
| novì civìlia iùra;
èt
properò quo scìs." | "Dubiùs
sum, quìd faciam",
ìnquit,
"tène relìnquam
an rèm." | "Me, sòdes."
"Nòn faciam"
ìlle,
èt
praecèdere coèpit; | ego,
ùt contèndere dùrum
cùm victòre, sequòr.
| "Maecènas quòmodo
tècum?"
hìnc repetìt. |
"Paucòrum hominum
èt | mentìs bene
sànae."
"Nèmo dèxteriùs
| fortùna est
ùsus. Habères
màgnum adiùtorèm,
| possèt qui fèrre secùndas,
hùnc hominèm
vellès | si tràdere: dìspereàm,
ni
sùmmossès omnìs."
| "Non ìsto vìvimus
ìllic,
quò tu rère,
modò; | domus hàc nec pùrior
ùlla est
nèc magis hìs |
alièna malìs; | nil
mi òfficit, ìnquam,
dìtior hìc aut
èst | quia dòctior; èst
locus ùni
cùique suùs."
"Magnùm | narràs,
vix crèdibile."
"Àtqui
sìc habet." "Àccendìs
| quarè cupiàm magis ìlli
pròximus èsse."
"Velìs | tantùmmodo:
quaè tua vìrtus,
èxpugnàbis:
et èst | qui vìnci pòssit
eòque
dìfficilìs
aditùs | primòs
habet." "Hàud mihi dèro:
mùneribùs servòs
| corrùmpam; nòn, hodiè
si
èxclusùs
fuerò, | desìstam; tèmpora
quaèram,
òccurram
ìn triviìs, | dedùcam.
Nìl sine màgno
vìta labòre
dedìt | mortàlibus."
Haèc dum agit, ècce
Fùscus Arìstius
òccurrìt, | mihi càrus
et ìllum
quì pulchrè nossèt.
| Consìstimus. "Ùnde
venìs et
quò tendìs?"
rogat èt | respòndet. Vèllere
coèpi
èt
pressàre manù | lentìssima
bràcchia, nùtans,
dìstorquèns
oculòs, | ut me èriperèt.
Male sàlsus
rìdens dìssimulàre;
| meùm iecur ùrere bìlis.
"Cèrte nèscio quìd
| secrèto vèlle loquì
te
àiebàs
mecùm." | "Meminì
bene, sèd meliòre
tèmpore dìcam;
hodiè | tricènsima sàbbata:
vìn tu
cùrtis Iùdaeìs
| oppèdere?" "Nùlla
mihi" ìnquam
"rèligiò est."
"At mì: | sum pàulo
infìrmior, ùnus
mùltorum:
ìgnoscès; | aliàs
loquar." Hùncine sòlem
tàm nigrùm |
surrèxe mihì! | Fugit
ìnprobus àc me
sùb cultrò
linquìt. | Casù venit òbvius
ìlli
àdversàrius
èt | "Quo tù, turpìssime?"
màgna
ìnclamàt
voce, èt | "Licet
àntestàri?"
Ego vèro
òppono
àuriculàm. | Rapit
ìn ius; clàmor utrìmque,
ùndique
còncursùs. | Sic mè
servàvit Apòllo.
|