LA VOCE DEL SILENZIO
 

Si t’affacci a nu’ balcon a matin addor do cafè s’ammisc cu chell ro mar, o sol ca se riflett rint a sta tavola blu t’illumin o cor, chest è napule na fotografia e’ paradis rint a’ nu’ munn r’infern.

Camminann’ pe strad e sta città t’accuorg e comm è ricc o cor e sta gent pover ca te sann aiutà pur quann nun ponn campà.

Putiss passà pur tutt a’ vit affacciat a’ stu balcon addò vir o cor e sta’ città; l’immensità ro mar e o’ sol ca illumin e cor e’ stà gent.

Si t’affacci a’ natu balcon tutt chest nun o vir, stu calor nun o sient, ma si sient fridd nun te preoccupà pecchè quann vien ca’ sta gent t’arape a cas e o’ cor e’ ta fa vere pur a te sta bella fotografia ca te tras rint all’ album ro cor e nun ta scuord chiù, chist è o segret, chest è a bellezz’, chest è Napule!!!

                                                                             (aut.Vincenzo Panza)