Śpiewająca skała

Właśnie skończyła się szkoła czyli pierwszy rok moich studiów teologicznych w Neapolu. Na zasłużony odpoczynek przed przyjazdem do Polski udałem się wraz z moimi współbraćmi do Toskanii. Toskania to urokliwy zakątek Italii położony na północ od Rzymu: pagórki porośnięte winnicami, prześliczne pejzaże ze smukłymi cyprysami, przytulne średniowieczne miasteczka. Nie chcę tu pisać o samej Toskanii, która zrobiła na mnie wielkie wrażenie, ale o ludziach, których tu spotkałem.

Naszą bazą wypadową było opactwo sant'Antimo mieszczące się 50 km na południe od Sieny. Początki opactwa sięgają VIII-IX wieku, czasu, kiedy Polska przyjmowała chrześcijaństwo. Tu, benedyktyńscy mnisi zbudowali swoje opactwo - miejsce pracy i modlitwy. W murach romańskiego kościoła spoczęły relikwie świętego Antimo (kapłan i męczennik z IV w.) i św. Sebastiana ofiarowane przez cesarza Karola Wielkiego. Opactwo rozwijało się w szybkim tempie, rosło jego bogactwo, znaczenie i sława. Jednak jak to w historii bywa, na wydawało by się dobrze prosperujące opactwo nastał kryzys. Nie dokończono budowy nowego kościoła, mnisi benedyktyńscy odeszli siną w dal, a w samym klasztorze słychać było tylko wiatr mijających wieków. Nie zamierzam zanudzać Was historią, a i tak chyba z dziejów tego opactwa więcej nie pamiętam.

Kilka lat temu do opactwa zawitali nowi mieszkańcy. Przybyli z Francji: czterech kapłanów i jeden kleryk. Są mnichami, choć chyba do końca nie prowadza takiego życia jak pamiętamy ze średniowiecznych opisów. Na początku swojego pobytu w sant'Antimo doprowadzili przy pomocy skautów do porządku zdewastowany przez lata kościół i opactwo: wygnali z zakrystii kościoła hodowane przez kogoś świnie, odnowili budynki. I co najważniejsze: po 530 latach rozbrzmiały na nowo w murach kościoła modlitwy i śpiewy, na nowo jest sprawowana przy średniowiecznym ołtarzu Eucharystia.

Od początku francuscy mnisi wzbudzili we mnie podziw i uznanie. Ich prostota życia wiele dala mi do myślenia. Chętnie też przychodziłem do chłodnego kościoła, aby słuchać nieszporów.

Gdy przygotowywaliśmy coś do jedzenie, do naszej kuchni obok opactwa często przychodził Dominique - najmłodszy członek wspólnoty. Dominique ma 27 lat. Wysoki młodzieniec o krotko ostrzyżonych włosach. Jego twarz jest zawsze bardzo pogodna, widać na niej powagę, spokój, dojrzałość. Chętnie też przy szklance chłodnej toskańskiej wody opowiada nam jak jego krótkie życie wpisało się w dwunastowieczna historię opactwa.

Przed laty aktywnie działali wśród młodzieży, szczególnie wśród francuskich skautów. Od dawna też nosili w swoich sercach pragnienie życia monastycznego. Dlatego spotkanie z biskupem Sieny, który przybył do Francji, aby szukać mnichów do opuszczonego klasztoru odczytali jako wolę Bożą. Jak Abraham zostawili wszystko i udali się do nieznanego kraju wsłuchani w glos obietnicy.

Swoja wspólnotę kształtują na wzór Kościoła jerozolimskiego po Zesłaniu Ducha Świętego. W centrum ich życia, pracy i modlitwy jest Jezus. Sześć razy dziennie gromadzą się, aby po łacinie śpiewać modlitwę brewiarzowa. Żyją w milczeniu, aby codzienna lektura Pisma świętego i pism Ojców Kościoła przynosiła jak największy owoc. Swoje doświadczenie wiary dzieła z innymi prowadzać działalność duszpasterską w trzech parafiach powierzonych ich opiece.

Codziennie do opactwa przyjeżdżają turyści, aby podziwiać średniowieczne cudowności i zobaczyć ludzi, którzy prowadzą dziwaczny styl życia.

Codziennie też przybywają do opactwa ludzie młodzi, aby się modlić, aby wyspowiadać się, aby nauczyć się modlitwy i lektury Pisma świętego. Z dnia na dzień opactwo na nowo staje się centrum duchowości, skala, która śpiewa i wychwala Pana.

ks. Andrzej BATORSKI SJ

 Neapol, lipiec 1995 r.