Odnowa w Duchu Świętym we Włoszech

         Odnowa w Duchu Świętym we Włoszech, tak jak w wielu innych krajach, liczy już sobie 25 lat. I niejako uwieńczeniem tego ”jubileuszu” było zatwierdzenie przez Konferencję Episkopatu Włoskiego Statutu Odnowy w Duchu Świętym (styczeń 1995). Sam Statut zawiera 21 artykułów podzielonych na siedem części, omawiając między innymi naturę i cel Odnowy, przynależność do grup, relacje z biskupami.

         Odnowa we Włoszech liczy 1350 grup, w tym także grupy włosko - języczne w innych krajach (Europa, Australia), w których jest ok. 250 tys. osób. Najbardziej spektakularnym spotkaniem są coroczne kongresy w Rimini, w których uczestniczy jednorazowo ok. 60 tys. osób.

         Jako początek Odnowy we Włoszech przyjmuje się rok 1971, w którym to powstały pierwsze grupy modlitewne. Warto w tym miejscu wspomnieć o roli jaką odegrał w powstaniu i rozwoju Odnowy we Włoszech Uniwersytet Gregoriański w Rzymie wraz ze swoimi profesorami: Francis Sullivan SJ i Robert Faricy SJ. Tak oto o początkach Odnowy we Włoszech wspomina w 1974 roku o. Serafino Flavo:

         Do Włoch iskra charyzmatycznego ognia została przyniesiona około trzech lat temu przez dynamicznego i gorliwego kanadyjskiego kapłana, ojca Valeriano Gaudet, oblata.

         Przy okazji podróży do Stanów Zjednoczonych udał się on do South Bend, do Mekki Odnowy Charyzmatycznej, aby poznać z bliska ten ruch, o którym tak wiele słyszał.

         16 września 1969 roku, w Notre Dame otrzymał chrzest w Duchu - swoją Pięćdziesiątnicę!

         O. Valeriano, doktor filozofii i licencjusz teologii, który był rektorem Seminarium w Alberta (Kanada), założyciel w 1952 r.  misji w Boliwii i tam będąc przez osiem lat prowincjałem, mistrzem nowicjatu i w końcu w 1966 wezwany do Rzymu na Sekretarza generalnego prac duszpasterskich zgromadzenia, i w końcu, powiedzmy to bez obrazy - już nie tak młody, czuje, że tego dnia zaczyna się dla niego nowe kapłaństwo, widzi swoją otwartość na nowe pola pracy, o którym nigdy nie marzył czy nawet, których sobie nie wyobrażał w dalekiej przyszłości.

         Ale musi czekać ponad rok zanim Pan da mu znak do rozpoczęcia.

      10 grudnia 1970 roku o. Gaudet otrzymał telefon. Jest to zaproszenie do wygłoszenia konferencji na temat Odnowy Charyzmatycznej dla francuskich sióstr w domu generalnym Sióstr Wieczernika na Górze Maryi.

        Pod koniec długiej dyskusji, jedna siostra charyzmatyczna, która przybyła z Long Island (N.Y.) mówi do ojca: «Musimy utworzyć grupę modlitewną tu w Rzymie, ja bez tego nie mogę się obyć».

         O. Valeriano odkrywa w tym zaproszeniu głos Ducha, który nakazywał rozpoczynać. I tak rodzi się pierwsza grupa charyzmatyczna w Rzymie: ojciec Gaudet, siostra Winnifred Corrigan i jeszcze trzech ojców dominikanów, której pierwsze spotkanie modlitewne odbyło się w pierwszą niedzielę po Objawieniu Pańskim w 1971 roku, w rozmównicy domu sióstr Świętej Rodziny z Sherbrooke.

        Liczba wzrasta, dochodzą do 12-15, przemieszczają się z jednego klasztoru do drugiego, aż do czasu, gdy ojciec Francis A. Sullivan, profesor eklezjologii Uniwersytetu Gregoriańskiego, za zgodą rektora ojca Carrier, udostępni pomieszczenie tegoż Uniwersytetu.

        Pod koniec września '71, dzięki gorliwości studenta teologii z Kolegium amerykańskiego, Paolo Murray, liczba uczestników wzrasta ogromnie, tak, że trzeba używać wielką aulę Gregoriany.

         Prawie równocześnie powstaje druga grupa modlitewna w San Mauro Pascoli niedaleko Rimini.

         Pierwsza włoska wspólnota charyzmatyczna jest tworzona przez osoby równych narodowości: Włosi, Anglicy, Francuzi. Dlatego też, niewiele później, czują potrzebę podzielenia się , dając początek trzem różnym grupom. W tym czasie powstała czwarta, grupa hiszpańska i piąta, niemiecko języczna, która jest na drodze formacji.

      Grupa włoska w Rzymie rozpoczęła spotykać się w domu młodego Freda Ladeniusa, dynamicznego dziennikarza pochodzenia holenderskiego, zajmującego się na poziomie międzynarodowym pomocą krajom zacofanym gospodarczo. Następnie grupa przenosi się do parafii św. Saby i obecnie ma swoje spotkania w domu generalnym Sióstr Adoratorek Krwi Przenajświętszej.

        W październiku '72 miałem przyjemność spotkać się z tą grupą rzymską i uczestniczyłem w ich spotkaniach modlitewnych.

           Z licznych wysłuchanych świadectw o nawróceniach, przemianach wewnętrznych, darze języków, proroctwach, uzdrowieniach, cudach, entuzjazmie, nowym życiu modlitwy, miłości wobec cierpiących i odwadze w świadczeniu o Chrystusie zdałem sobie sprawę, że iskierka przyniesiona przez ojca Gaudet dwa lata temu staje się ogniem. (L'ora dello Spirito Santo, 1974, 45-48).

        Chociaż, jak wszystkim wiadomo, Odnowa ze swej istoty nie ma cech tradycyjnych ruchów, jednak posiada pewne struktury. Struktury te mają jedynie za zadanie koordynować i pomagać w rozwoju poszczególnych grup, które powstają bardzo spontanicznie. Koordynatorzy regionalni wybierają spośród swego grona 9-osobowy Komitet. Struktura ta pozwala między innymi na wydawanie pism: Odnowa w Duchu Świętym (12 tys. egzemplarzy), Alleluja (5 tys.), Teru'ah - czasopismo muzyczne. W ramach Odnowy jest też około 30 różnych wspólnot: "wspólnoty życia", gdzie osoby konsekrowane żyją pewną określoną regułą i "wspólnot przymierza", gdzie członkowie dzielą ze sobą życie duchowe i materialne, żyjąc w posłuszeństwie.

        Badania przeprowadzone w latach osiemdziesiątych wykazują, że w grupach modlitewnych jest 35% mężczyzn i 65% kobiet. Udział ludzi młodych wynosi 33%, dorosłych 56% i starszych 11%. Pod względem wykonywanych zawodów 11% stanowią robotnicy, 1% rolnicy, 13% urzędnicy, 9% nauczyciele, 24% gospodynie domowe, 4% księża, 6% siostry zakonne.

        Poza tymi oficjalnymi nurtami Odnowy występują także inne grupy i wspólnoty charyzmatyczne. Oficjalnie mówi się o rozłamie, choć osobiście nazwał bym to "nieodnalezieniem" się w oficjalnych strukturach. Jednym z argumentów jest to, że Odnowy w Duchu Świętym nie da się zamykać w pewnych sprecyzowanych ramach. Można tu wymienić: Wspólnotę Słudzy żywego Chrystusa związana z o. Emiliano Tardif, a we Włoszech z o. Michele Vassallo, Wspólnotę Jezusa miłości z ks. Serafino Falvo. Poza tymi strukturami jest też Koininia św. Jana Chrzciciela z o. Riccardo Argañaraz. Wiele tych wspólnot i grup na własną rękę poszukuje oparcie w biskupach lub zatwierdzenia jako stowarzyszenia świeckich.

      Odnowa we Włoszech ma swoje miejsce w życiu Kościoła. Jako swoje cechy typowo włoskie podkreśla się: powiązanie i jedność między grupami, które ze swej natury pozostają autonomiczne, żywe znaczenie przyjaźni, radość życia i służby, różnorodność.

        Zatwierdzenie Statutu Odnowy jest powszechnie uważane jako pozytywna weryfikacja dwudziestopięcioletniej działalności, zaangażowania Odnowy w życiu Kościoła lokalnego i jej "ortodoksyjność".

Andrzej BATORSKI SJ

 październik 1999 r.