Bollezzumme!
Reçenscion
 
 
  
Leonardo Mondadori e Vittorio Messori, Conversione. Una storia personale. - Milano: Mondadori, 2002 -
(Carlo Stagnaro)
   O se ciamma Leonardo Mondadori, ma o porreiva aveighe un ätro nomme che se segge, st'òmmo ch'o diàloga co-o Vittöio Messori in Conversione. Una storia personale. Un libbro dedicòu a-a vitta, ch'a ven contâ con sënitæ e sensa frexetti, de 'na personn-a che solo à caxo o l'é o prescidente do ciù gròsso groppo editoriale italian. 
   Un poæ de trei figgi avùi da doe despæge moggê, un maio ch'o l'à divorsiòu doe vòtte, un pöveo cristo comme tutti niätri, ma che o Segnô o gh'à vosciùo dâghe de grænde poscibilitæ, da l'aveighe ben ben de palanche a-o fæto de poei praticâ i salòtti intellettuali ciù escluxivi, ma ch'o l'à avùo ascì da anâ incontra à di grændi patimenti (à partî, se capisce, da-i trei tumoî che gh'atteuscegan a vitta da 'n pò de anni).
   O Leonardo Mondadori o l'é un òmmo che, dex'anni fa, o s'é ammiòu in derrê e o l'à visto solo che invexendi e fallimenti, à ïsa à ïsa mascaræ da-o sguasso de 'na vitta ch'a paiva fæta de piaxei. In sciâ fin, un òmmo comme i ätri, che dòppo d'avei çercòu tutte e menn-e de feliçitæ mateiale o sente a farta de quarcösa de ciù conscistente - de 'na Cäa da affiâseghe. Ch'o s'accòrze d'avei riùo tante vòtte, ma de no avei mai provòu l'espeiensa prefonda de quella giòia che söo che a fê a peu regallâ. L'é de fronte à sta graçia che tutta a seu existensa avanti a passa in segondo cian, pe lasciâ o passo à unna miscion de apostolòu e testemoniansa. 
   A-a fin da föa a l'é tutta lì l'istöia do nëo ciù cäo do Arnoldo Mondadori. "Pe mi, a pràtica da vitta crestiann-a a l'é stæta missa da 'na banda pe de dexenn-e de anni - o confessa - Dappeu, eive o tornâ à descreuve sta stradda evangélica e l'inandiâseghe de longo de ciù - e de longo de ciù con convinsion e con giòia."
   Conversione o l'é un libbro fæto de pòule sence, pægio che tutte e euvie do Messori. Un libbro donde a pòula gròssa a l'é de soventi unna pòula do gatto - no gh'é de pòsto pe-o "scincretìximo" ò l'"irenìximo" ò chi sa cös'ätro; tutta l'attension a l'é portâ in scê pòule fàçile do catechìximo: a Comegnon, l'examme de conscensa, a Messa.
   Sto chì o l'é un libbro ch'o no çerca i attesti da lettùa "no letteale" de Evangeli pe raçionalizzâ e meccanizzâ l'incontro co-o Cristo, ma ch'o çerca inti fæti grændi e piccin da vitta de tutti i giorni l'imbatto da pòula do Segnô.
   I doì aotoî, donca, no se vergheugnan de trattâ di argomenti anche "scandaloxi": l'indissolùbilitæ do maiezzo, a castitæ, o Pareiso e l'Inferno, o retorno à unna religioxitæ "antiga", segnâ da-a preghëa e da-a confescion, rescädâ da 'na speciale divoçion à Maria. 
   Unna religioxitæ ch'a peu vegnî feua inte tutto o seu sprandô e inte tutta a seu giòia solo in caxon de l'abbrasso da Gexa Catòlica, de longo lesta à accheugge o figgio sgreon e à ammassâ pe lê o vitello grasso.
   O Leonardo, pòi, o s'é avvexinòu torna a-a fê appreuvo a-a lettùa de Escrivà de Balaguer, fondatô de l'Opus Dei, e a-o seu insegnamento schillente e gräio de 'n prefondo, comun bonsenso. Fòscia l'é pe questo che o Mondadori o no gh'à avùo l'"effetto San Françesco": a smangiaxon un pittin kitsch e un pittin mondann-a, che de vòtte ghe vegne a-i convertïi à la page de lasciâ tutti i seu avei e arretiâse in sce quarche bricco feua stato pe provâ cöse se sente à raxonâ co-i stambecchi e co-e bélloe. À reisego de perde o diàlogo co-o Segnô ancon avanti d'aveilo attrovòu.
   O Leonardo o no cointa, da sto ponto de vista. Lê o l'à fæto sò l'insegnamento do biòu Escrivà: aveighe o primmô into sò travaggio e méttise a-o servixo do Segnô; no renonsiâ a-e ricchesse ma deuviâle pe fâ do ben; no anâse à çercâ 'na mainëa de vive pe fâ do xanno, ma parteçipâ a-o "fæto strannio d'ëse stranni". In sciâ fin, no scappâ da-o mondo ma vìvilo co-a màscima intenscitæ. In sce sto fæto chìe, ansi, i doì aotoî an sentïo o dovei d'affermâseghe, no foìse ätro perché "ciù de' n sécolo de propaganda marxista a l'à lasciòu e seu orme atteuscegæ ascì in sce ben ben de pastorale crestiann-a".
   In sarsî torna e istöie de l'Evangelio, a vitta de Gexù e de quelli che ghe son stæti da vexin (co-o còrpo e co-o spïto), o Messori o ne fa vedde che fra de lô gh'ëa di mosci e di misci, sensa distinsion. I primmi no vegnìvan condannæ perché ricchi, ansi; de soventi l'é stæto söo che in caxon da seu bonn-a voentæ che o crestianéximo o l'à posciùo vegnî a-a luxe do sô e fâse ciù fòrte. 
   Comme tutte e cöse do mondo, a ricchessa a l'é un istromento che i òmmi gh'an e ch'o se peu deuviâ pe fâ do ben ò pe fâ do mâ. "Biæ [son] quelli - o scrive - che peuan ascì aveighe de ricchesse ma che ne son destaccæ, no s'affïan arrëo à quelle. Da un ponto de vista religioso, ch'o no segge atteuscegòu da-e categorìe polìtiche da giornâ d'ancheu, o vëo desgraçiòu o l'é o peccatô, quello ch'o l'é meno ricco de 'na Graçia divinn-a che, pe de ciù, o no â dexidia e o no â çerca manco." Ma o fedele o l'é de longo ricco de sta Graçia chì, e o fæto ch'o l'agge ò no de ricchesse o no conta ninte pe quello che risguarda un giudiçio che dâlo ghe tocca söo che a-o Segnô. 
   Ansi, dî che söo che i pövei gh'an "drïto" a-o Regno di Çê a l'é 'na sforsatùa ingiusta de quelli che "vorrieivan fâ de l'Evangelio un manuale do revoluçionäio ò do scindacalista".
   Confessione o l'é un libbro segnòu da un impioso realìximo crestian pròpio perché o conta e ricchesse e e misëie, inte 'nna pòula a vitta, de 'n meschinetto comme tutti. Nasce chì o seu ëse descòmodo: e gh'é da scommette che ghe ne saià pe coscì che gh'arruffià o naso. O faià arraggiâ i fanàtichi do laicìximo e do seu Dio secolare e bastardo: o Stato, quello ch'o l'à levòu e òstie d'inti tabernàcoli pe méttighe e flebo, ch'o l'à cangiòu a confescion co-e sedute da-o pscichiatra e a sottann-a do præve co-o càmixo gianco do mëgo. 
   Ma o faià inveninâ ascì quelli che sostegne un catolicéximo "bonista", "dialogante", miödin, ch'o s'ascòrda l'imposcibilitæ de mette in segondo cian o messaggio de sarvessa da Croxe confronto à unn'astræta "ética crestiann-a". A raxon dicciarâ do libbro a l'é de aggiuttâ quelli che çèrcan a fê. E se anche un solo o l'arriescisse à vedde o Segnô in caxon de pòule, sence e scandalose, do Messori e do Mondadori, sti chì avieivan pinnamente guägno a sò desfïa co-o mondo.
Töa do contegnùo