Emigrant in casa mia
Signor Signor! Ma incoeu che stamberia!
L'è turca o giò de lì, la toa parlada?
Me dis la gent che passa per la via.
Oh mamma! Dimel tì! L'è 'na trovada?
Mai pù, m'ha risponduu. L'è pròpi vera.
Ma mi son nassuu chì e l'abecee
a l'hoo imparaa de fioeu sù la ringhera.
Me senti in bòtt forest tra i foreste.
Del mè parlà...
gh'è pròpi pù l'usanza?
L'è nò 'na stravaganza,
la realtà l'è questa,
nissun el pò cambiala!
El tò parlà,
m'ha dit a mì 'na stella:
A l’è 'na fontanella
con l'acqua fresca e ciara
che l'è restada succia.
Ti noeuva Pòrta Cicca traditora,
ai locch de la liggera e a l’osteria
el nòmm te gh'hee cambiaa de sòtta e sora.
E mì de lor gh'hoo tanta nostalgia.
E de Milan, città che l'è pù mia,
mì senza andà lontan sont emigrant.
El dialett adess, l'è in angonia,
le parlarann tra pòcch in di camp sant.
El mè lenguagg,
coi ròbb che dann fastidi,
l'è sòtta del navili
con scarsa la speranza
de ritornà a pel d'acqua.